Delaney Joseph Kroniki Wardstone 06 Starcie DemonĂłw

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nic, tylko ciemność. Jest bardzo cicho.
- W takim razie lepiej wez latarnię - wręczył mi ją. - Ruszaj zatem, chłopcze, zobacz, co
zdołasz osią�gnąć. My spróbujemy znalezć inne wejście.
Przytaknąłem, chwyciłem latarnię, uśmiechnąłem się pocieszająco do Alice, próbując dodać
jej otuchy i ponownie przekroczyłem niewidoczną barierę. Na�prawdę się bałem, ale
wiedziałem, że muszę tak po- stąpić. Obejrzałem się, spostrzegłem za sobą cienie stracharza,
Arkwrighta i Alice, po czym rezolutnie ruszyłem naprzód, wkraczając w milczący świat.
Te�raz jednak, gdy się w nim znalazłem, przestał już być całkiem cichy. Moje kroki
powracały echem z ciem�ności, słyszałem też własny oddech i bicie serca. Zci�skając mocno
w lewej dłoni kij oraz torbę, prawą uno�siłem wysoko latarnię. Poza kręgiem żółtego światła
mogło kryć się wszystko.
Pokonałem około dwustu jardów, nie natrafiając na żadne przeszkody. Wyczuwałem jednak
zmianę. Nie słyszałem już echa kroków. A potem ujrzałem przed sobą wielkie drzwi. Schody
za nimi wiodły w górę.
Wstrzymałem oddech, zamarłem. Ktoś siedział na najniższym stopniu, patrząc w moją stronę.
Młoda dziewczyna, o jasnych włosach opadających na ramio�na, w obszarpanej sukience, z
bosymi stopami. Wsta�ła, była mojego wzrostu. Uśmiechnęła się do mnie. Nie wyglądała na
starszą od Alice, lecz mimo uśmie�chu, w jej twarzy kryła się grozna władczość.
Natknąłem się na Mab Moudheel. Najwyrazniej po�głoski ojej śmierci okazały się
przesadzone. Ale jak się tu znalazła? Jak przeszła przez barierę?
Rozdział 20
PRAWDZIWY OBRAZ RZECZY
C
zemu się tak guzdrałeś? - rzuciła. - Sterczę tu całe wieki.
- Po co tutaj sterczysz? - spytałem ostrożnie.
- Bo dostałeś do wykonania zadanie, a czasu zosta�ło niewiele! Twoja mama czeka -
odparła. - Daj, ja po�niosę.
To rzekłszy, odebrała mi latarnię. Następnie złapała za rękaw mojego płaszcza, pociągnęła
mnie w górę. Przez moment stawiałem opór, potem jednak pozwoliłem po�prowadzić się
wąskimi, kręconymi schodami. Szliśmy coraz szybciej i szybciej, aż w końcu niemal
biegliśmy.
Nagle zacząłem się martwić.
Dlaczego właściwie pozwoliłem jej sobą kierować? Czyżby Mab używała mrocznej magii, by
nagiąć mnie do swej woli?
- Gdzie są twoje siostry? I czemu nie jesteś z resz�tą Moudheelów? - spytałem,
przerywając gwałtownie naszą wspinaczkę.
Nie ufałem jej ani trochę. Może Zły mnie zdradził, może nie dotrzymał słowa? Co, jeśli Mab
prowadziła mnie prosto w szpony Ordyny, która już się ocknęła?
- Po wejściu do Ordy rozdzieliłyśmy się na różne gru�py - wyjaśniła Mab. - Beth,
Jennet oraz ja podążyłyśmy z tyłu. Z tego co mi wiadomo, są całe, zdrowe i bezpiecz�ne.
Trzymają się możliwie najdalej od tego paskudnego miejsca. Ale ja zostałam. Ryzykowałam
życiem, o tak, żeby to zrobić. Powinieneś być wdzięczny.
- Co zrobić?
- Znalezć Ordynę dla twojej mamy. Postrzegłam ją, o tak. Nigdy w życiu nie zrobiłam
niczego trudniej�szego. A teraz chodz, Tom. Nie ma czasu do strace�nia. Musimy się
spieszyć, twoja mama czeka na górze - zawołała, próbując znów pociągnąć mnie za sobą.
- Zaczekaj - stawiłem opór. - Wiedziałaś, gdzie jest Ordyna? I nie powiedziałaś nam?
Marnowaliśmy czas, a potem wpadliśmy w pułapkę. Czemu nas nie ostrze�głaś? Mogliśmy
wszyscy zginąć!
I stało się coś jeszcze gorszego, choć jej o tym nie po�wiedziałem. Oddałem duszę, by
dowiedzieć się, gdzie znajdę Ordynę.
- Nie, Tom. To zupełnie nie tak. Mogłam ją po- strzec dopiero wewnątrz Ordy. I tylko dzięki
krwi jednego z jej sług. Poderżnęłam gardło śpiącemu de�monowi. To nie trwało długo.
Wówczas dowiedziały�śmy się, że Ordyny nie ma w żadnej z wież. Ze jest tutaj. Twoja
mama postanowiła zatem zaryzykować najkrótszą drogę. Wyprowadziła mnie z tunelu i
da�lej, wzdłuż muru. Wmaszerowałyśmy do środka głów�nym wejściem, śmiało, odważnie! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne