Piekara Jacek PĹomieĹ i krzyĹź

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nieco się rozchmurzył. Zresztą nad tym aspektem zagadnienia ju\ zapanowaliśmy.
Cieszy mnie to.
Tak czy inaczej, nie zdziwiłbym się, gdyby chłopak daleko zaszedł. Mo\e
zainteresuje się nim któryś z Aniołów? Jak myślisz?
L�wefell spojrzał na K�ttla zimnym wzrokiem.
Nie sądzę, aby był to temat, który chciałbym poruszać w rozmowie z tobą
rzekł.
Jednak wypowiadając te słowa, pomyślał jednocześnie, \e jest więcej ni\
prawdopodobne, i\ podejrzenie K�ttla kiedyś się spełni. Nie za rok, nie za dwa i nie za
trzy. Kiedyś. A wtedy Bo\e miej w opiece tego chłopca.
* * *
Na niskim murku przed kamienicą siedziała czule objęta para, młodzieniec
ostro\nie wyłuskiwał wszy ze złotych włosów kochanki, gęstymi lokami opadających
jej a\ za łopatki. Wpatrywali się w siebie z tak wielkim uczuciem, \e L�wefellowi,
mimo i\ nie nale\ał do istot sentymentalnych, a\ zrobiło się cieplej na sercu. Przysiadł
naprzeciwko nich, nieopodal kramu z owocami. Dobrodusznie wyglądający
przekupień rzucił mu prosto w dłonie dojrzałe jabłko.
Na zdrowie, panie! zawołał.
L�wefell podziękował mu z uśmiechem i obracając owoc w palcach, pogrą\ył się
w myślach. Wyjaśnienie tajemnicy pochodzenia Mordimera zaprowadziło go dalej, ni\
mógł się tego spodziewać, i szczerze mówiąc, o wiele dalej, ni\by sobie tego \yczył. I
có\ mógł z tym wszystkim począć? Owszem, wiedział ju\, kim jest matka Mordimera i
po kim chłopak odziedziczył moc. Ale reszta nitek się urwała. Piękna Katarzyna była
poza zasięgiem jego władzy i nawet dopytywanie się o nią w Amszilas mogło być
niebezpieczne. Stara wiedzma, nazywająca go Narsesem, umarła, ujawniając co
prawda tajemnicę, ale ujawnienie tej\e tajemnicy niosło ze sobą sekret jeszcze większy.
A czy mo\na było ufać jej słowom? Czy jej umysł nie był ju\ zamglony starością oraz
obłędem? Czy nie stworzyła tej historii jedynie we własnej imaginacji? Choć przecie\
mnie znała, pomyślał L�wefell. Wiedziała, kim byłem, i wiedziała, czego potrafiłem
dokonać. Tańczyłeś wśród płomieni piekła , przypomniał sobie jej słowa. I
przypomniał te\ sobie siedzącą na złotym fotelu postać w czerwonych szatach i
koronie z rubinów. Pomiędzy palcami postaci ślizgały się języczki płomieni. Wiedział,
\e w tym wizerunku rozpoznaje samego siebie sprzed... Sprzed dziesiątek lat? Sprzed
wieków? Obok tronu na wolnym ogniu spalano człowieka, a jego ból unosił się
szkarłatną chmurą, która otulała Narsesa i którą ten\e Narses chłonął niczym
zbawienny eliksir. L�wefell westchnął i odsunął od siebie pamięć minionych dni.
Dawno, dawno temu, jeszcze w kazamatach Amszilas, zmierzył się z widmami
przeszłości. Zmierzył się, znienawidził je i pokonał. Nie jestem Narsesem, pomyślał.
Jestem...
Arnold L�wefell, jak mniemam? odezwał się ktoś przyjacielskim tonem.
Inkwizytor obrócił się, by zobaczyć, kto go zaczepił. Ujrzał niezwykle otyłego
mę\czyznę o nalanej, spoconej twarzy i oczach niczym obrane ze skorupki jajka. Nie
przypominał sobie, by kiedykolwiek go widział, i był jednocześnie pewien, \e takiego
osobnika nigdy by nie zapomniał.
Czym wam mogę usłu\yć? zapytał z rzeczową uprzejmością.
Niczym, drogi mistrzu, niczym. Grubas zamachał dłońmi. Miał palce jak
serdelki, a na ka\dym z nich ogromne pierścienie połyskujące oczkami szlachetnych
kamieni. A raczej drobnostką wręcz niewartą waszej uwagi.
Słucham was uwa\nie.
L�wefellowi coś nie podobało się w tym człowieku. Grubas wyglądał na poły
zabawnie, na poły \ałośnie, lecz inkwizytor był zbyt wytrawnym znawcą ludzkich
dusz, by nabrać się na ten wizerunek. I zobaczył w tłuściochu kogoś, kim ten był
naprawdę: niebezpiecznego, bezwzględnego człowieka, któremu nie warto wchodzić
w drogę. Mę\czyzna roześmiał się.
Macie bystre oko, panie L�wefell rzekł z uznaniem. Chwali się to wam,
chwali. Pozwólcie, \e się przedstawię. Jestem Marius van Bohenwald i uznałem, \e
czas, bym spotkał się z wami, jako \e obaj pielęgnujemy w sercach \ar prawdziwej
wiary.
No to wpadłem w kłopoty, smętnie pomyślał L�wefell, lecz tylko pochylił
grzecznie głowę.
Nie turbujcie się, drogi mistrzu, moją obecnością, gdy\ przybywam jako
przyjaciel, a mo\e równie\ po to, by rozjaśnić wam pewne kwestie do tej pory przed
wami skrywane.
Uchowaj Bo\e, bym zmuszał was do jakichkolwiek wyznań odparł inkwizytor,
zdając sobie jednocześnie z wypowiadanymi słowami sprawę, \e akurat ma przed sobą
człowieka, którego nie sposób byłoby zmusić do niczego.
Marius van Bohenwald uśmiechnął się serdecznie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne